Η ιστορία πραγματεύεται την έννοια του άλλου, ο οποίος εμφανίζεται ως απειλή αποσύνθεσης και διάλυσης, ως μία κατασκευή του φαντασιακού που τοποθετείται στο στάδιο της αναγνώρισης του κόσμου και του εαυτού και στις διαδικασίες που αυτή συνεπάγεται, δηλαδή στη διάκριση καλού και κακού, επιτρεπτού και απαγορευμένου. Η κεντρική ηρωίδα της ιστορίας, η οποία πάσχει από ανίατη ασθένεια ουσιαστικά εφευρίσκει εκ νέου τη γνώριμή της πραγματικότητα μετουσιώνοντας στοιχεία από αυτήν, για να κατασκευάσει άλλους, πιθανούς ή απίθανους κόσμους. Αυτή η εκ νέου εφεύρεση, είτε θέλει κανείς να την καδράρει ως βασικό πρωταγωνιστή είτε να τη χρησιμοποιήσει ως background για την ανάπτυξη της ιστορίας, δεν παύει να παραμένει μια αφορμή για τη μελέτη της θνητότητας της ανθρώπινης φύσης και τον προσδιορισμό του πεπερασμένου ανθρώπου που συνδιαλέγεται με έναν απέραντο κόσμο, ο οποίος πάντα θα τον ξεπερνά.